ไข้หัดแมว...เชื้อร้ายไม่ยอมตาย..

มาต่อกันเรื่องไข้หัดแมว อันลื่อเลื่อง กระเดื่องปฐพีกันต่อนะคับ  จากตอนที่แล้ว ที่อาการเริ่มต้นของน้องแมวสุดรัก จะแสดงให้เห็นว่าป่วยเป็นหัด คือ ซึมเศร้า เหงา เพราะไม่มีคนกอด เอ๊ยยยย ไม่ใช่คับ นอนซึมเศร้า ดวงตาไม่สดใส ไม่สุงสิงกับใคร บอกก่อนว่าใช้กับแมวไทยนะคับ แมวเปอร์เซียซึ่งเค้าเป็นแมวนิ่งๆๆ ไม่ค่อยพูดจา โวยวาย โหวกเหวก เหมือนแมวไทยซึ่งวิฬาร์สัมพันธ์ดีเป็นที่หนึ่ง  เท่านั้น  นั่นแหละ ใช่หากเฝ้าดูต่อไป ไม่กินอาหาร เบื่อ ๆ เซ็งๆ หลังจากนั้นเริ่มเดินเป๋ ซ้ายที ขวาที นั่นปะไร  นั่นน่ะชัวร์ 100 เปอร์เซ็นต์   จริงๆควรเอาไปพบสัตว์แพทย์ ตั้งแต่น้องเหมียว ซึมไม่กินข้าว กินน้ำแล้วแหละคับ อย่าปล่อยไว้จนน้องเหมียวเดินเป๋เลย  อาการแบบนั้น เรียกว่าเข้าขั้นโคม่าแล้ว จะรักษายาก 

เพราะเชื้อเข้าถึงระบบการทรงตัวของน้องแมวแล้ว คุณหมอก้อเพียงแต่ให้น้ำเกลือ ยาฆ่าเชื้อ และยาบำรุงเท่านั้น เพราะถึงขั้นนี้ต้องอาศัยภูมิคุ้มกันหรือที่เรียกเท่ห์ๆว่า แอนติบอดี้นั้นแหละคับ ของน้องแมวเอง ที่จะก่อให้เกิดขึ้นหลังจากที่น้องเหมียว ต่อสู้กับเชื้อไข้ ยาหมอก็เพียงประคองให้น้องต้องต่อสู้กับเชื้อร้าย หรือที่คุณหมอชอบบอกว่า “รักษาตามอาการ“ นั่นแหละ เป็นไข้ก็ให้ยาลดไข้ อะไรประมาณนั้น...ถึงเวลานี้ก้อต้องวัดดวงเอากันเองกับเจ้าของว่าใครจะอึด อดทน กว่ากัน ระหว่าง   เจ้าของป้อนยา ให้น้องเหมียว  น้องเหมียว ต่อสู้เชื้อตัวร้าย  หรือเจ้าเชื้อตัวร้ายจะทำลายตัวน้องเหมียว เป็นศึกสามฝ่ายที่มีชีวิตของน้องเหมียวเป็นเดิมพันกันเลยทีเดียว ทำยังกับหนังสามก๊กแหนะ 555